Ελλάδα & καρκίνος
Δυστυχώς στην Ελλάδα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας λένε πόσοι πέθαναν από τον καρκίνο. Ποτέ δεν μας λένε πόσοι ζουν από τον καρκίνο ή πόσο καιρό έζησε πριν κάποιος πεθάνει. Στην Αγγλία εδώ και χρόνια αντιμετωπίζουν τον καρκίνο ως μια χρόνια ασθένεια όπως είναι ο διαβήτης. Μόνο στην Ελλάδα όλοι τον παρουσιάζουν σαν ένα τέρας το «έξω από εδώ» ή ως «επάρατη νόσος» ή «η κακιά αρρώστια».
Γνωρίζετε πόσοι χιλιάδες καρκινοπαθείς νίκησαν την ασθένεια, επειδή την πρόλαβαν σε αρχικά στάδια, στην Ελλάδα και ζουν πολλά χρόνια μια φυσιολογική ζωή;
Δυστυχώς στην Ελλάδα μετά τον καρκίνο και αφού ιαθεί, όλοι θέλουν να ξεχαστεί το γεγονός εξαιτίας, της νοοτροπίας που υπάρχει. Αλλά και κατά την διάρκεια της ασθένειας αποφεύγουν να πουν ότι έχουν καρκίνο, αφού θα χαρακτηριστούν από την κοινωνία ως «μελλοθάνατοι». Αν βρεθεί κάποιος που έχει επιζήσει από τον καρκίνο και έχει το θάρρος να παρουσιαστεί στα Μ.Μ.Ε., εάν κρίνουν βέβαια ότι το θέμα «πουλάει», θεωρείται η εξαίρεση του κανόνα. Και όμως όλοι μαζί πρέπει να προσπαθήσουμε να κάνουμε την εξαίρεση κανόνα!
Μπορείτε να φανταστείτε όμως, το πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν υπήρχε ένα βήμα για να πουν όσοι επιβιώσαν από τον καρκίνο, την δική τους εμπειρία; Μέσα από τις ιστορίες νικητών αυτό θα προσπαθήσουμε να κάνουμε, να δώσουμε το βήμα εκείνο, ώστε μοιραστούμε τις εμπειρίες μας με τον καρκίνο και να μεταφέρουμε το δικό μας μήνυμα στον κόσμο: «Ότι με τον καρκίνο δεν πεθαίνεις μόνο αλλά μπορείς και να ζήσεις!». Μόνο τότε ίσως αλλάξει και η νοοτροπία της κοινωνίας μας για τον καρκίνο, αν δουν έμπρακτα άλλους ανθρώπους ότι ζουν φυσιολογικά.
Δώστε ελπίδα σε άλλους
Εκτός του μηνύματος αυτού, μπορείτε να φανταστείτε το πόση ελπίδα μπορείτε να προσφέρετε εάν μοιραστείτε την ιστορία σας με άλλους ανθρώπους που εμπλέκονται με το καρκινο; Η ιδέα είναι απλή, ότι τα άτομα που εμπλέκονται με τον καρκίνο, είτε είναι οι ίδιοι καρκινοπαθείς, είτε κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο νοσεί, μπορούν να βοηθηθούν από σας, διαβάζοντας τη δική σας ιστορία επιβίωσης αλλά και πως διαχειριστήκατε την όλη κατάσταση.
Η δική σας ιστορία επιβίωσης με τον καρκίνο ή ακόμη και νικώντας τον, θα μπορούσε να διαβεβαιώσει άλλους ανθρώπους που τον αντιμετωπίζουν ότι δεν είναι μόνοι τους. Ίσως διαβάζοντας την δική σας ιστορία να ταυτιστούν με την εμπειρία σας και να βοηθηθούν από χρήσιμες υποδείξεις ή συμβουλές που μπορεί να έχετε…
Κάθε άτομο που έχει προσβληθεί από καρκίνο, έχει μάθει κάτι που θα μπορούσε να επωφεληθεί κάποιος άλλος!
Έχει έρθει ο καρκίνος στην ζωή σας και σας έχει αγγίξει, είτε εσάς τον ίδιο, είτε μέσω κάποιου συγγενή, φίλου ή συνάδερφου; Θα θέλατε να μοιραστείτε την δική σας ιστορία μαζί μας; Είστε πρόθυμοι να μοιραστείτε την προσωπική σας εμπειρία και με άλλους ανθρώπους; Ο χρόνος που είχατε την εμπειρία με τον καρκίνο, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να την μοιραστείτε. Ίσα-ίσα έχει μεγαλύτερη άξια να μοιραστείτε την ιστορία σας, ακόμη και αν είχατε την εμπειρία πριν 20 χρόνια!
Ποιοί είναι τελικά οι νικητές;
Για εμάς νικητές δεν είναι μόνο όσοι έχουν καρκίνο, αλλά και όσοι είναι γύρω από τους ασθενείς. Θεωρούμε ότι πρώτα εκείνοι θέλουν στήριξη-ενημέρωση, ώστε να γνωρίζουν τον τρόπο που θα αντιμετωπίσουν τον ασθενή και κατόπιν ο ίδιος ο ασθενής. Η δική τους εμπειρία με τον καρκίνο είτε είναι φροντιστές, είτε από την ομάδα υγείας, είτε είναι σύντροφοι, είτε είναι γονείς, είτε παιδιά, είτε φίλοι, είτε συνάδερφοι είναι εξίσου σημαντική!
Δεν χρειάζεται να είστε ο ίδιος ασθενής για να μοιραστείτε την εμπειρία σας. Μπορεί να έχετε έρθει σε επαφή με το καρκίνο, εξαιτίας κάποιου οικείου σας προσώπου. Μπορεί ο άνθρωπος σας να μην είναι έτοιμος να μοιραστεί την ιστορία του. Μπορεί να νοιώθει ενοχές, μπορεί να ντρέπεται, μπορεί να μην το έχει αποδεχτεί, μπορεί ακόμα να διαπραγματεύεται… Εσείς όμως έχετε ανάγκη να μοιραστείτε την εμπειρία σας, να μιλήσετε κάπου, να ζητήσετε μια βοήθεια, να δείτε ότι δεν είστε μόνοι σε αυτόν τον αγώνα!
Βοηθήστε άλλους ανθρώπους, στέλνοντας την δκή σας ιστορία!
Μπορεί κατά την διάρκεια της θεραπείας σας, να θέλατε να εκφράσετε αυτά που νοιώθατε μέσα από κάποιους στίχους ή κάποιον ζωγραφικό πίνακα. Όποιος και να είναι ο τρόπος έκφρασή σας μοιραστείτε τον! Είναι τόσο θεραπευτικό, ειδικότερα τώρα που γνωρίζετε, το πόσο μπορεί να βοηθήσει κάποιους ανθρώπους, που βρίσκονται σε απόγνωση.
Η ιστορία σας μπορεί να είναι με τη μορφή: επιστολής, διηγήματος, ημερολογίου, ποιήματος, φωτογραφίας, ζωγραφικής. Η κάθε ιστορία μπορεί να συνοδεύεται από μια φωτογραφία σας ή ακόμα και από ένα βίντεο μικρού μήκους. Εάν επιθυμείτε να μην δημοσιευτεί το όνομά σας, μπορείτε να μας στείλετε την ιστορία σας ανώνυμα ή με ψευδώνυμο. Τέλος εάν επιθυμείτε να στείλετε την ιστορία σας, αλλά να μην δημοσιευτεί, μπορείτε απλά να μας το ζητήσετε στο e-mail που θα μας στείλετε. Ίσως έχετε την ανάγκη απλά να βγάλετε κάποια πράγματα από την ψυχή σας!
Ας πάψουμε να κρυβόμαστε και ας μοιραστούμε τις εμπειρίες μας με άλλους ανθρώπους. Το να μοιραστούμε την δική μας ιστορία, που αφορά την υγεία με άλλους ανθρώπους δεν είναι ντροπή. Μπορεί να βοηθήσει χιλιάδες ανθρώπους που βιώνουν τώρα, αυτό που εμείς ήδη έχουμε βιώσει και ξεπεράσει στο παρελθόν! Η δύναμη μας βρίσκεται στην ιστορίες μας, που πρόθυμα μπορούμε να μοιραστούμε με άλλους ανθρώπους!
Στείλτε την ιστορία σας τώρα στο email: survivorsstories@bestrong.org.gr
Γνωρίζετε πόσοι χιλιάδες καρκινοπαθείς νίκησαν την ασθένεια, επειδή την πρόλαβαν σε αρχικά στάδια, στην Ελλάδα και ζουν πολλά χρόνια μια φυσιολογική ζωή;
Δυστυχώς στην Ελλάδα μετά τον καρκίνο και αφού ιαθεί, όλοι θέλουν να ξεχαστεί το γεγονός εξαιτίας, της νοοτροπίας που υπάρχει. Αλλά και κατά την διάρκεια της ασθένειας αποφεύγουν να πουν ότι έχουν καρκίνο, αφού θα χαρακτηριστούν από την κοινωνία ως «μελλοθάνατοι». Αν βρεθεί κάποιος που έχει επιζήσει από τον καρκίνο και έχει το θάρρος να παρουσιαστεί στα Μ.Μ.Ε., εάν κρίνουν βέβαια ότι το θέμα «πουλάει», θεωρείται η εξαίρεση του κανόνα. Και όμως όλοι μαζί πρέπει να προσπαθήσουμε να κάνουμε την εξαίρεση κανόνα!
Μπορείτε να φανταστείτε όμως, το πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν υπήρχε ένα βήμα για να πουν όσοι επιβιώσαν από τον καρκίνο, την δική τους εμπειρία; Μέσα από τις ιστορίες νικητών αυτό θα προσπαθήσουμε να κάνουμε, να δώσουμε το βήμα εκείνο, ώστε μοιραστούμε τις εμπειρίες μας με τον καρκίνο και να μεταφέρουμε το δικό μας μήνυμα στον κόσμο: «Ότι με τον καρκίνο δεν πεθαίνεις μόνο αλλά μπορείς και να ζήσεις!». Μόνο τότε ίσως αλλάξει και η νοοτροπία της κοινωνίας μας για τον καρκίνο, αν δουν έμπρακτα άλλους ανθρώπους ότι ζουν φυσιολογικά.
Δώστε ελπίδα σε άλλους
Εκτός του μηνύματος αυτού, μπορείτε να φανταστείτε το πόση ελπίδα μπορείτε να προσφέρετε εάν μοιραστείτε την ιστορία σας με άλλους ανθρώπους που εμπλέκονται με το καρκινο; Η ιδέα είναι απλή, ότι τα άτομα που εμπλέκονται με τον καρκίνο, είτε είναι οι ίδιοι καρκινοπαθείς, είτε κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο νοσεί, μπορούν να βοηθηθούν από σας, διαβάζοντας τη δική σας ιστορία επιβίωσης αλλά και πως διαχειριστήκατε την όλη κατάσταση.
Η δική σας ιστορία επιβίωσης με τον καρκίνο ή ακόμη και νικώντας τον, θα μπορούσε να διαβεβαιώσει άλλους ανθρώπους που τον αντιμετωπίζουν ότι δεν είναι μόνοι τους. Ίσως διαβάζοντας την δική σας ιστορία να ταυτιστούν με την εμπειρία σας και να βοηθηθούν από χρήσιμες υποδείξεις ή συμβουλές που μπορεί να έχετε…
Κάθε άτομο που έχει προσβληθεί από καρκίνο, έχει μάθει κάτι που θα μπορούσε να επωφεληθεί κάποιος άλλος!
Έχει έρθει ο καρκίνος στην ζωή σας και σας έχει αγγίξει, είτε εσάς τον ίδιο, είτε μέσω κάποιου συγγενή, φίλου ή συνάδερφου; Θα θέλατε να μοιραστείτε την δική σας ιστορία μαζί μας; Είστε πρόθυμοι να μοιραστείτε την προσωπική σας εμπειρία και με άλλους ανθρώπους; Ο χρόνος που είχατε την εμπειρία με τον καρκίνο, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να την μοιραστείτε. Ίσα-ίσα έχει μεγαλύτερη άξια να μοιραστείτε την ιστορία σας, ακόμη και αν είχατε την εμπειρία πριν 20 χρόνια!
Ποιοί είναι τελικά οι νικητές;
Για εμάς νικητές δεν είναι μόνο όσοι έχουν καρκίνο, αλλά και όσοι είναι γύρω από τους ασθενείς. Θεωρούμε ότι πρώτα εκείνοι θέλουν στήριξη-ενημέρωση, ώστε να γνωρίζουν τον τρόπο που θα αντιμετωπίσουν τον ασθενή και κατόπιν ο ίδιος ο ασθενής. Η δική τους εμπειρία με τον καρκίνο είτε είναι φροντιστές, είτε από την ομάδα υγείας, είτε είναι σύντροφοι, είτε είναι γονείς, είτε παιδιά, είτε φίλοι, είτε συνάδερφοι είναι εξίσου σημαντική!
Δεν χρειάζεται να είστε ο ίδιος ασθενής για να μοιραστείτε την εμπειρία σας. Μπορεί να έχετε έρθει σε επαφή με το καρκίνο, εξαιτίας κάποιου οικείου σας προσώπου. Μπορεί ο άνθρωπος σας να μην είναι έτοιμος να μοιραστεί την ιστορία του. Μπορεί να νοιώθει ενοχές, μπορεί να ντρέπεται, μπορεί να μην το έχει αποδεχτεί, μπορεί ακόμα να διαπραγματεύεται… Εσείς όμως έχετε ανάγκη να μοιραστείτε την εμπειρία σας, να μιλήσετε κάπου, να ζητήσετε μια βοήθεια, να δείτε ότι δεν είστε μόνοι σε αυτόν τον αγώνα!
Βοηθήστε άλλους ανθρώπους, στέλνοντας την δκή σας ιστορία!
Μπορεί κατά την διάρκεια της θεραπείας σας, να θέλατε να εκφράσετε αυτά που νοιώθατε μέσα από κάποιους στίχους ή κάποιον ζωγραφικό πίνακα. Όποιος και να είναι ο τρόπος έκφρασή σας μοιραστείτε τον! Είναι τόσο θεραπευτικό, ειδικότερα τώρα που γνωρίζετε, το πόσο μπορεί να βοηθήσει κάποιους ανθρώπους, που βρίσκονται σε απόγνωση.
Η ιστορία σας μπορεί να είναι με τη μορφή: επιστολής, διηγήματος, ημερολογίου, ποιήματος, φωτογραφίας, ζωγραφικής. Η κάθε ιστορία μπορεί να συνοδεύεται από μια φωτογραφία σας ή ακόμα και από ένα βίντεο μικρού μήκους. Εάν επιθυμείτε να μην δημοσιευτεί το όνομά σας, μπορείτε να μας στείλετε την ιστορία σας ανώνυμα ή με ψευδώνυμο. Τέλος εάν επιθυμείτε να στείλετε την ιστορία σας, αλλά να μην δημοσιευτεί, μπορείτε απλά να μας το ζητήσετε στο e-mail που θα μας στείλετε. Ίσως έχετε την ανάγκη απλά να βγάλετε κάποια πράγματα από την ψυχή σας!
Ας πάψουμε να κρυβόμαστε και ας μοιραστούμε τις εμπειρίες μας με άλλους ανθρώπους. Το να μοιραστούμε την δική μας ιστορία, που αφορά την υγεία με άλλους ανθρώπους δεν είναι ντροπή. Μπορεί να βοηθήσει χιλιάδες ανθρώπους που βιώνουν τώρα, αυτό που εμείς ήδη έχουμε βιώσει και ξεπεράσει στο παρελθόν! Η δύναμη μας βρίσκεται στην ιστορίες μας, που πρόθυμα μπορούμε να μοιραστούμε με άλλους ανθρώπους!
Στείλτε την ιστορία σας τώρα στο email: survivorsstories@bestrong.org.gr
1 σχόλιο:
Σε ηλικία 30 ετών, το 1997 μου διέγνωσαν καρκίνο του όρχεως. Πήγα στον γιατρό την επόμενη μέρα, αφού ψηλάφισα κάτι περίεργο στο σημείο αυτό. Αυτό ήταν που έσωσε την ζωή μου, πήγα αμέσως στον γιατρό! Το ευτύχημα ήταν ότι ο καρκίνος βρισκόταν σε αρχικό στάδιο. Το είδος του καρκίνου αυτού από ότι μου είπε ο γιατρός, ήταν ιάσιμος κατά 99%. Μόλις μου ανακοίνωσε ο γιατρός την διάγνωση, πάγωσα έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου. Το μόνο που δεν είχα σκεφτεί στην ζωή μου ήταν ότι θα πάθω καρκίνο. Όλοι πιστεύουν ότι ο καρκίνος δεν θα χτυπήσει την πόρτα τους. Έτσι πίστευα και εγώ!
Η ζωή μου λόγω της αθλητικής δραστηριότητας αλλά και της επαγγελματικής μου ιδιότητας ως γυμναστής, ήταν πολύ προσεγμένη. Υγιεινή διατροφή, σωματική άσκηση, χωρίς καταχρήσεις το θεώρησα αδιανόητο να συμβαίνει αυτό σε μένα, ειδικότερα εκείνη την περίοδο που ήμουν στο ζενίθ της καριέρας μου. Μετά το πρώτο σοκ, που κακά τα ψέματα όταν σου ανακοινώνει ο γιατρός ότι έχεις καρκίνο, το μυαλό σου πάει κατευθείαν στο θάνατο, αφού έτσι μας έχουν μάθει, λειτούργησε το ένστικτο της επιβίωσης και είπα στον γιατρό: “Γιατρέ μου, πες μου αμέσως τι πρέπει να κάνουμε, για να βγάλουμε το τέρας από μέσα μου”.
Μέρος της θεραπείας σαν πρώτη φάση ήταν η χειρουργική επέμβαση. Χειρουργήθηκα στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Γεννηματά στην ουρολογική κλινική. Η βιοψία έδειξε ότι ο όγκος ήταν μικτός και αποτελούταν από εμβρυϊκό καρκίνωμα, χοριοκαρκίνωμα και σεμίνωμα. Λόγω της ιδιαιτερότητας του μικτού όγκου και για λόγους προληπτικούς η θεραπεία του έκλεισε με χημειοθεραπείες. Στο Αρεταίειο Νοσοκομείο έκανα δυο κύκλους χημειοθεραπειών με το φάρμακο πλατίνα και ενδιάμεσο διάλειμμα 20 ημερών. Ο κάθε κύκλος διαρκούσε 5 ημέρες.
Μπαίνοντας την πρώτη μέρα στο νοσοκομείο, για να ξεκινήσω την χημειοθεραπεία, παρόλο που κανένας δεν με ενημέρωσε για το τι με περίμενε, ήμουν χαλαρός. Είχα πάει με το σκεπτικό, ότι θα πάω και θα βάλουν στον κορμί μου έναν απλό ορό... Ποτέ δεν μου άρεσε να βάζω ταμπέλες, στα πράγματα τα οποία συνέβαιναν στην ζωή μου. Βάζοντας ταμπέλες και εστιάζοντας στο αρνητικό μέρος του θέματος, το μόνο που μπορεί να πετύχει κάποιος, είναι να μεγαλοποιήσει περισσότερο ένα γεγονός, κάνοντάς το μέσα στο μυαλό ένα τέρας. Έτσι και εκείνη την περίοδο δεν έβαλα καμία ταμπέλα όπως για παράδειγμα: “ΠΩ-ΠΩ ΕΧΩ ΚΑΡΚΙΝΟ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΠΑΙΝΩ ΓΙΑ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ…” Είδατε; Μόνο που διαβάζεις αυτήν την πρόταση τρομοκρατείσαι, πόσο μάλλον να έχεις καρκίνο και καθημερινά αυτή η ταμπέλα να υπάρχει σφηνωμένη στο μυαλό. Έχοντας αυτήν την θετική στάση σε όλη την διάρκεια των θεραπειών κατά τον γιατρό μου, είχα τις λιγότερες δυνατές παρενέργειες, παρόλο που το σχήμα που μου έκαναν ήταν εξαιρετικά δυνατό!
Συνεχείς εξετάσεις αίματος για τους καρκινικούς δείκτες, πλήθος εξετάσεων, μήπως έχει γίνει μετάσταση. Κατάλαβα ότι όλο αυτό έπρεπε να το αντιμετωπίσω μόνος μου, αφού όλοι ως δια μαγείας είχαν εξαφανιστεί με ελάχιστες εξαιρέσεις, εξάλλου μην ξεχνάτε ότι με τον καρκίνο θεωρείσαι μελλοθάνατος... Μέχρι και τον γιατρό μου κυνηγούσα να μου πει τι παρενέργεια θα είχα από τις χημειοθεραπείες. Δεν υποτιμώ την επιστημονική του αξιοπιστία, είναι ένα από τους καλύτερους γιατρούς. Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως δεν χρειάζεται κάποιος να είναι μόνο γιατρός, αλλά πάνω από όλα άνθρωπος. Το δικαίωμά μου που είχα ως ασθενής, να έχω πρόσβαση στην πληροφορία και την ενημέρωση, δεν την είχα αφού ο γιατρός μου ήταν σφίγγα, με το ζόρι του έπαιρνε κάποιος κουβέντα. Όσο βέβαια αφορά το κομμάτι της υποστήριξης ούτε κουβέντα να γίνεται. Κανένας από τους γιατρούς μου δεν με παρέπεμψε σε καμία ομάδα υποστήριξης. Πέραν τούτου όμως δεν είδα καμία οργάνωση υποστήριξης, μέσα σε κάποιο από τα νοσοκομεία που νοσηλεύτηκα, ούτε καν μια αφίσα για το που θα μπορούσα να απευθυνθώ.
Στην διάρκεια των θεραπειών αλλά και του ταξιδιού μου με τον καρκίνο, έμαθα πολλά πράγματα για την ζωή, τους φίλους, τους συνεργάτες, τους γιατρούς, τα φάρμακα, τον εαυτό μου, το σώμα μου. Αν ήθελα να συνεχίσω, έπρεπε να διαπραγματευτώ με όλα αυτά από την αρχή και να αποδεχτώ την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Όσο αρνείσαι να αποδεχτείς μια κατάσταση, τόσο η κατάσταση αυτή μπορεί να σε γυρίσει πίσω και να χειροτερέψουν οι συνθήκες, μη μπορώντας να κανείς ούτε ένα βήμα μπροστά. Και πιστέψτε με εκείνη την περίοδο, το μόνο που δεν ήθελα ήταν να κάνω βήματα πίσω!
Μέσα στο ανακάτεμα, την αδυναμία, τις ναυτίες και τις άλλες παρενέργειες της πλατίνας (φάρμακο χημειοθεραπείας), αποφάσισα με τον εαυτό μου να ΜΕΙΝΩ ΔΥΝΑΤΟΣ, για να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Εκείνες τις δύσκολες ώρες δημιούργησα τα δικά μου όνειρα, που ήταν και εκείνα που με κράτησαν ζωντανό. Ένα από αυτά ήταν ότι ήθελα βγω νικητής από την μάχη που έδινα με τον καρκίνο, ώστε να μπορέσω στην συνέχεια να βοηθήσω άλλους ανθρώπους. Να μοιραστώ την εμπειρία μου και να δώσω δύναμη. Σε εκείνη την φάση μου γεννήθηκε η επιθυμία ότι αν γινόμουν καλά, θα έγραφα την εμπειρία μου σε ένα βιβλίο για να βοηθήσω άλλους ανθρώπους που βίωναν την ασθένεια. Έπρεπε όμως να γίνω πρώτα καλά και εκείνο είχε προτεραιότητα εκείνη την χρονική στιγμή για μένα!
Αφού έκανα ότι χρειαζόταν από ιατρικής πλευράς, αντιμετώπισα τις επιπτώσεις της ασθένειας μέσω της σωματικής άσκησης. Η σωματική δραστηριότητα με βοήθησε πολύ τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Βγαίνοντας από την τελευταία χημειοθεραπεία ημέρα Παρασκευή, την Δευτέρα ήμουν πάλι στην δουλειά μου και δίδασκα aerobic. Από σωματικής πλευράς δεν ήταν ότι καλύτερο αφού ήμουν καταβεβλημένος, χλωμός, αλλά από ψυχικής πλευράς ένοιωθα ένα λιοντάρι. Πηγαίνοντας στην δουλειά ένοιωθα ότι δεν είχε αλλάξει κάτι από την ζωή μου και όλα ήταν όπως πρώτα. Αυτό το συναίσθημα μου έκανε τόσο καλό στην ψυχολογία, που με βοήθησε να ξεπεράσω την ασθένεια σε ποιο σύντομο χρόνο. Δυο μήνες μετά την χημειοθεραπεία είχα επανέλθει κανονικά στις δραστηριότητες μου. Έχοντας δίψα για ζωή, ακλόνητη πίστη, με επιμονή, υπομονή και γυμναστική ξεπέρασα αυτό το σοβαρό πρόβλημα υγείας.
Ένα πρόβλημα υγείας που με έκανε να αναθεωρήσω πολλά πράγματα από την ζωή μου. Οι προτεραιότητες μου άλλαξαν, ο τρόπος που έβλεπα την ζωή επίσης. Ζω την κάθε μέρα της ζωής με πολύ πάθος και δύναμη. Εκτιμώ πράγματα που μου ήταν αδιάφορα μέχρι την εμφάνιση του καρκίνου. Πράγματα που κάποιοι τα θεωρούν αυτονόητα και ένα από αυτά είναι η υγεία!
Το να μιλάω και να μοιράζομαι την εμπειρία μου με τον καρκίνο ήταν θεραπευτική διαδικασία. Ήταν και είναι τόσο σημαντική μορφή ψυχολογικής υποστήριξης για μένα. Το να μιλάς και να μοιράζεσαι την εμπειρία σου με άλλους ανθρώπους ανακαλύπτεις ότι δεν είσαι μόνος. Υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι με το ίδιο είδος καρκίνου σαν τον δικό σου, δεν είσαι ο μοναδικός στον κόσμο! Μοιραστείτε και εσείς τις δικές σας άσχημες εμπειρίες σε θέματα υγείας και μην ντρέπεστε γι' αυτές. Ίσως σώσετε ζωές! Μια τέτοια ιστορία διάβασα, που πραγματικά μου έδωσε τεράστια δύναμη και έμπνευση. Ήταν η αυτοβιογραφία του γνωστού ποδηλάτη Lance Armstrong “Το θέμα δεν είναι μόνο το ποδήλατο”. Του είχαν διαγνώσει καρκίνο των όρχεων με μετάσταση στον εγκέφαλο. Οι γιατροί του έδιναν 40% πιθανότητα να ζήσει. Εκείνος όχι μόνο δεν το έβαλε κάτω, έγινε καλά και για εφτά συνεχόμενα χρόνια κέρδιζε τον πιο δύσκολο ποδηλατικό αγώνα του κόσμου τον «Γύρο της Γαλλίας». Τότε μου δημιουργήθηκε έντονα το όνειρο να γράψω και εγώ το δικό μου βιβλίο, το οποίο έγραψα το 2005.
«Με τον καρκίνο είχα ξεμπερδέψει, πως όμως θα ξεμπέρδευα με την συναισθηματική πλευρά του πράγματος; Εκεί έξω όμως, ανακαλύπτεις ότι είσαι μόνος σου. Δεν υπάρχει κανένα σύστημα υποστήριξης για να σε βοηθήσει να αντιμετωπίσεις τις συναισθηματικές πλευρές της προσπάθειας, για να ξαναγυρίσεις στον κόσμο μετά την μάχη για την επιβίωση σου. Κανένας δεν έβαζε το χέρι του στην φωτιά ότι δεν θα ξαναεμφανιζόταν το τέρας. Σε μια αρρώστια όπως ο καρκίνος μπαίνεις σε μια καραντίνα πέντε ετών. Αν και έχουν περάσει οκτώ χρόνια από τότε που μου εμφανίστηκε ο καρκίνος εξακολουθώ έως και σήμερα να κάνω έλεγχο μια φορά τον χρόνο. Και ούτε θα σταματήσω να αφιερώνω μια φορά τον χρόνο, αυτή την μέρα στον εαυτό μου. Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία!»
Απόσπασμα από το βιβλίο μου “ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ!” των εκδόσεων Μελίχρυσος. Τις σκέψεις αυτές αλλά και το πώς αισθανόμουν, τις έγραψα το 2005 που τελικά αποδείχτηκαν τόσο προφητικές.
Τον Ιανουάριο του 2007 μετά από το καθιερωμένο ετήσιο τσεκ-απ, μου διεγνώσθη για δεύτερη φορά καρκίνος του όρχεως! Πρόκειται από τις σπάνιες περιπτώσεις αφού ο καρκίνος των όρχεων σε αρχικό στάδιο θεωρείται ιάσιμος κατά 99%. Δεν θεωρείται μεταστατικός αλλά ένα απλό συμπτωματικό γεγονός. Το ευτύχημα για άλλη μια φορά ήταν ότι η εξέλιξη του βρισκόταν σε αρχικό στάδιο. Χειρουργήθηκα πάλι στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Γεννηματά. Η βιοψία έδειξε ότι δεν υπήρχαν μεταστάσεις και ότι ο τύπος του όγκου ήταν το σεμίνωμα. Η κατάσταση ήταν πιο ελαφριά από την προ δεκαετίας εμφάνιση του καρκίνου. Για προληπτικούς λόγους η θεραπεία έκλεισε με 15 ακτινοβολίες που έγιναν στο Αττικό Νοσοκομείο!
Η κατάσταση στα νοσοκομεία ακριβώς η ίδια με την προ δεκαετίας παραμονή μου σε αυτά, με εξαίρεση το ακτινοθεραπευτικό τμήμα του Αττικού Νοσοκομείου. Το συγκεκριμένο νοσοκομείο ήταν από τα μόνα που είχαν ανθρώπινες συνθήκες. Πρώτη φορά μετά από 10 χρόνια, ένοιωσα την αξιοπρεπειά μου να υπάρχει ως ασθενής αλλα και ως άνθρωπος. Καμία ψυχολογική στήριξη και από πουθενά. Αν τύχει και ψάξεις ο ίδιος έχε καλώς, ειδάλλως βγάλτα πέρα μόνος σου. Σε εκείνη την δύσκολη κατάσταση, της επανεμφάνισης του καρκίνου, μου δημιουργήθηκε το όνειρα της δημιουργίας ενός οργανισμού που να παρέχει όσα εγώ θα ήθελα να είχα, ως ασθενής. Όταν πήγα για να μου κλείσουν ραντεβού για την πρώτη ακτινοβολία, ήθελαν να με βάλουν 4 μήνες μετά. Αν ρωτήσετε ένα γιατρό τι σημαίνει αυτό πρακτικά για την ζωή ενός ασθενούς που έχει καρκίνο, τότε θα καταλάβετε ότι το επίπεδο της Υγείας στην Ελλάδα βρίσκεται στην εντατική…
Παρόλο που το σοκ την δεύτερη φορά ήταν πιο έντονο, ειδικότερα όταν ξέρεις ότι αυτό που πέρασες πριν 10χρόνια είναι ιάσιμο, ο τρόπος που το αντιμετώπισα ήταν πιο χαλαρός και πιο σίγουρος. Ήξερα τις διαδικασίες, είχα την πληροφόρηση, από την εμπειρία της πρώτης φοράς και ευτυχώς είχα αποθέματα θετικής ενέργειας. Πάλι με βοήθησε η σωματική άσκηση να επανέρθω πιο γρήγορα στους ρυθμούς μου. Για να φανταστείτε πόσο δεν ήθελα να πιστέψω ότι αυτό συμβαίνει για άλλη μια φορά σε μένα, προσπαθούσα να λειτουργήσω σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Όταν έκανα πρωί την πρώτη ακτινοβολία, το ίδιο απόγευμα πήρα το ποδήλατο και πήγα κανονικά στην δουλειά μου! Η απόσταση που διένυσα ήταν Γαλάτσι-Γλυφάδα, δηλαδή 40 χλμ. συνολικά! Μέχρι σήμερα είμαι απολύτως υγιής και ανά τακτά χρονικά διαστήματα η κατάσταση μου παρακολουθείται, αφού για άλλη μια φορά έχω μπει σε πενταετή καραντίνα.
Τρεις μέρες μετά την διάγνωση, μου ανακοίνωσε ο εκδοτικός μου οίκος ότι το βιβλίο μου θα εκδοθεί. Τίποτα δεν τυχαίο τελικά στην ζωή, αφού τα πάντα γίνονται για κάποιο λόγο. Έχοντας αυτό στο μυαλό μου, έγραψα το τελευταίο κεφαλαίο του βιβλίου το 2007, ενώ βίωνα τον καρκίνο. Σαν κάτι να το εμπόδιζε να εκδοθεί όλα αυτά τα χρόνια, αφού έπρεπε να κλείσει και με ένα τελευταίο κεφαλαίο. Το βιβλίο τελικά κυκλοφόρησε στις 10 Δεκεμβρίου του 2007.
«Mην ξεχνάτε ότι η ζωή έχει πάντα τον τελευταίο λόγο. Γι’ αυτό καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε την. Απολαύστε το ταξίδι, τους σταθμούς, τους προορισμούς κα ρουφήξτε την από το μεδούλι. Μην αφήσετε ούτε ένα δευτερόλεπτο χαμένο. Μην την αφήνετε σε ησυχία. Κάνοντας όλα αυτά θα δείτε ότι πράγματα τόσο απλά, τα κάνουμε να φαντάζουν τόσο δύσκολα, σχεδόν ακατόρθωτα! Συμπεριφερθείτε σαν τουρίστες!» Απόσπασμα από το βιβλίο "ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ!"
Ονομάζομαι Παναγιώτης Μιχαήλ και είμαι επιζών από καρκίνο των όρχεων 2 φορές.
ΕΙΜΑΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ. ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΟΣ !!!
Δημοσίευση σχολίου